داستان ذیل برگرفته از پایگاه حضرت استاد شیخ حسین انصاریان گرفته شده است:

از كتاب یك استاد دانشگاه این قصه را براى شما مى‏گویم. در دانشگاه بغداد استادى باسواد و شیعه به نام «أحمد أمین» مشغول تدریس بود، خیلى هم مورد علاقه دانشجوها و اساتید بود، آدم وزین و باوقارى بود، ایشان یك كتاب سه جلدى به زبان عربى به نام «التكامل فى الاسلام» نوشتند.

به قدرى زیبا در این كتاب فرهنگ خدا را مورد تحلیل قرار داده است كه هر بى‏دینى این كتاب را بخواند، یا متدین مى‏شود یا عاشق اسلام مى‏شود و متوجه مى‏شود كه این فرهنگ، در همه برنامه‏ها، ساختمان عجیبى دارد.

ایشان مى‏فرماید: دو نفر قرار مى‏گذارند با هم از دورترین نقطه با پاى پیاده به كربلا براى زیارت حضرت ابى عبدالله الحسین علیه السلام بیایند، و در روز اربعین كربلا باشند.

انسان در مسیر كربلا، توسل و تمسك خاصى دارد، در یك كویر بى‏نشان كه درخت و دهى پیدا نبود، راه را گم مى‏كنند.

هوا هم در نهایت گرمى بود، یكى از آنها، از شدت تشنگى به حالت ضعف مى‏افتد دیگرى كه قوى‏تر بوده، این تشنه را به دوش مى‏گیرد، راه را ادامه مى‏دهد، بلكه شاید به آبادى برسند، خسته مى‏شود، خودش هم از تشنگى ضعف مى‏كند، رفیقش را مى‏خواباند و مى‏میرد، آبى براى غسل و كفن رفیق خود نداشت، بر او نماز مى‏خواند و همانجا با آن چوبدستى یا با وسیله‏اى كه داشته، قبرى مى‏كند و رفیقش را در كویر دفن مى‏كند.

بالاخره به یك آبادى كوچكى مى‏رسد و آنجا آب و نان به او مى‏دهند، جاده را هم نشان مى‏دهند كه با این كاروان به مسیر اصلى كربلا برسد، تا اینكه به زیارت أبى عبدالله مى‏رود و براى دوستش هم زیارت مى‏كند و بعد هم بر مى‏گردد.

شب جمعه‏اى را كه در شهر خود، حضرت امام حسین علیه السلام را زیارت مى‏كند و گریه مى‏كند، بسیار به یاد دوست خود بود، استاد احمد امین مى‏گوید:

در عالم رؤیا دوستش را در باغى مى‏بیند ولى با رنگ زرد و حال زار، به او مى‏گوید: این باغ چیست؟ مى‏گوید: همان طورى كه پیغمبر گفته «روضة من ریاض الجنة» جایى از جاهاى بهشت است كه مرا آوردند. به او مى‏گوید: در بهشت كه انسان رنگ زرد و بدن لاغر و پژمرده ندارد.

مى‏گوید: درست مى‏گویى، ولى هر بیست و چهار ساعت یك حیوان كوچكى مى‏آید و نوك انگشت پاى مرا مى‏گزد، دردش را باید تا یك شبانه روز تحمل كنم، باید بسوزم تا دوباره مرا نیش بزند.

از او سؤال مى‏كند چرا؟ مى‏گوید براى اینكه من روزى خانه یك نفر میهمان بودم، میوه برایم آورد، یك چاقو كنار آن میوه گذاشت كه من آن میوه را با آن چاقو پوست بكنم، ساخت‏ این چاقو خیلى زیبا بود، به نظرم جالب آمد، چاقو را در جیبم گذاشتم و بردم، الان هم این چاقو در شكاف خانه، طبقه دوم، زیر فلان جنس است و صاحبش هم زنده است، تو را به جان سیدالشهداء برو این چاقو را بگیر و به صاحبش برگردان، اینجا به من گفتند: تا مال به صاحبش بر نگردد، این نیش زدن تا قیامت ادامه دارد.

تخلف در حقوق مردم، گناه سنگینى است. تبعاتش تا قیامت مى‏ماند، حالا وارث گاهى نمى‏داند كه انسان در عمرش چه كرده كه بیاید آدم را نجات بدهد.

گفت: بیدار شدم و به خانه‏اش رفتم و در را زدم و آدرس چاقو را دادم، رفتند چاقو را آوردند و من به صاحبش برگرداندم، در فكرش بودم، شب جمعه بعد هم بعد از زیارت أبى عبدالله الحسین او را در خواب دیدم و مرا دعا كرد و گفت: تمام شد، از آن لحظه‏اى كه چاقو به صاحبش برگشت دیگر كارى به كار من ندارند. این «الاستعداد بالموت» است.

امام على علیه السلام مى‏فرمود: «كفى بالموت واعظاً»: برای موعظه مرگ کافی است . پیامبر گرامى اسلام صلى الله علیه و آله همواره مردم را به تشییع جنازه و رفتن به قبرستان تشویق مى‏كردند.

ن 20ساله که چشمانش هنگام دیدن نامحرم بی‌اختیار بسته می‌شود+عکس

جوان بیست ساله‌ای که چشمانش هنگام دیدن نامحرم بی‌اختیار بسته می‌شود+عکس

خود ایشان می گوید: « چون بیست سال تمام چشمم را کنترل کرده بودم، چشم ترس برای من آمده بود، چنان که هر وقت می‌خواست نامحرمی وارد شود از دو دقیقه قبل خود به خود چشم هایم بسته می شد و خداوند به من منت گذاشت که چشم من بی اختیار روی هم می‌آمد و آن مشقت از من رفته بود.»

و ایشان نا امید نمی‌شود، می‌داند که طلب حقیقی جدا از مطلوب نیست زیرا که شنیده است: « اذا تقرب الیّ شبراً تقربت الیه ذراعاً: و هرگاه به اندازه یک وجب به من نزدیک شود به اندازه زراعی به او نزدیک شوم.»

این قدم ها باید برداشته شود و آن نزدیکی باید حاصل گردد تا زمانی که عاشق به معشوق برسد و پرده ها کامل برداشته شود و وصال صورت گیرد و البته معلوم است که معشوق خود در همه جا پیشقدم و مشتاق تر است. « او نیز اطمینان دارد که باز نشدن در روحانیت، نه از ناحیه بی التفاتی معشوق است بلکه اگر در، بی موقع باز شود صد در صد خام از کار در آید! » و بعدها آیت الله قاضی که خود چهل سال پشت در مانده، و صادق بودن خود را در آن عشق و محبت به محبوب و معبود ازل ثابت کرده، درس استقامت و صبوری را به شاگردانش هم می آموزد و چنین می گوید:« اگر به جستجوی آب زمین را کندی، نباید خسته و ناامید شوی، اگر وقتش باشد به آب می‌رسی، وگرنه ناامید مشو که بالاخره به آب می‌رسی و حتی آب برایت فوران می‌کند.»

 

آرامگاه آیت‌الله قاضی طباطبایی در وادی‌السلام
قبرستان وادی‌السلام که بزرگ‌ترین قبرستان جهان اسلام است، در شمال نجف و نیز شمال حرم مطهر امیر المومنین (ع) قرار گرفته است. گرچه تاریخ پیدایش این قبرستان به زمان به وجود آمدن شهر نجف بر می‌گردد؛ اما پیشینه و فضائلش فراتر از این حد است.

در فضائل این قبرستان، امیرالمومنین علی بن ابی‌طالب (ع) فرموده‌اند: در این سرزمین ارواح مومنین دسته دسته با یکدیگر صحبت می‌کنند و هر مومنی در هر جایی از زمین بمیرد، به او گفته می‌شود: «به وادی‌السلام ملحق شو» و وادی‌السلام جایگاهی از بهشت است. آرامگاه آیت‌الله قاضی طباطبایی در این قبرستان قرار دارد.

در قبرستان وادی‌السلام، مکانی با حیاطی کوچک وجود دارد که در گوشه آن دو شبستان در کنار هم است. یکی از آنها به نام مقام امام زمان (عج) و دیگری به نام مقام صادق (ع) شهرت یافته است. بعضی از بزرگان در دوران غیبت کبری در این مکان مقدس به خدمت امام زمان (عج) شرفیاب شده‌اند.

سیدعلی قاضی طباطبایی معروف به علامه قاضی در سال 1245، در شهر تبریز متولد شد و پدر او از شاگردان میرزا محمدحسن شیرازی بود. علامه قاضی از شخصیت‌های کم نظیر معاصر عرفان و شیعه است و استاد علامه طباطبایی و آیت‌الله بهجت بوده است.

آیت‌الله بهجت درباره آیت‌الله قاضی می‌گوید: شخصی در آن زمان در صدد برآمده بود که ببیند چه کسانی سحر ماه مبارک رمضان در حرم حضرت امیر (ع) در قنوت نماز دعای ابوحمزه ثمالی می‌خواند، آن طور که خاطرم هست، اگر اشتباه نکنم کسانی را که مقید بودند این عمل را هر شب در حرم حضرت امیر (ع) انجام بدهند شمرده بود و بیش از هفتاد نفر شده بودند.

آیت‌الله قاضی طباطبایی در بهمن سال 1325 در گذشت و آرامگاه او امروز در قبرستان وادی‌السلام و در کنار خانواده‌اش است.

ذستورالعمل اخلاقی وعرفانی حضرت ایه الله بهجت

گفتم که الف ، گفت دگر، گفتم هیچ ، در خانه اگر کس است یک حرف بس ‍است بارها گفته ام و بار دگر مى گویم کسى که بداند هر که خدا را یاد کند خدا همنشین اوست احتیاج به هیچ وعظى ندارد. مى داند چه باید بکند و چه باید نکند، مى داند که آنچه را که مى داند باید انجام دهد و آنچه که نمى داند باید احتیاط کند

آقایانى که طالب مواعظ هستند از ایشان سوال شود آیا به مواعظى که تا حال شنیده اید عمل کرده اید یا نه ؟آیا مى دانید که هر کس عمل کرد به معلومات خود خداوند مجهولات او را معلوم مى فرماید آیا اگر عمل به معلومات اختیارا ننماید شایسته است توقع زیادتى معلومات ؟ آیا باید دعوت به حق از طریق لسان باشد؟ آیا نفرموده با اعمال خودتان دعوت به حق نمایید آیا طریق تعلیم را باید بدهیم یا آنکه یاد بگیریم ؟ آیا جواب این سوال ها از قرآن کریم (( و الذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا )) (43) و از کلام معصوم : من عمل بما علم ورثه الله علم ما لم یعلم (44) روشن نمى شود؟ خداوند توفیق مرحمت فرماید که آنچه را مى دانیم زیر پا نگذاریم و از آنچه نمى دانیم توقف و احتیاط نماییم تا معلوم شود نباشیم از آنها که گفته اند:
بى مصلحت مجلس آراستند نشستند و گفتند و برخاستند

نثار روح مطهرش صلوات

 «

عکس جالب از حضرت آیه الله بهجت ره وعلامه مصباح یزدی

مقام معظم رهبری:

بنده نزدیک به چهل سال است که جناب آقای مصباح را می شناسم و به ایشان

به عنوان یک فقیه ، فیلسوف ، متفکر و صاحب نظر در مسائل اساسی اسلام

ارادت قلبی دارم.

علامه جعفری می پرسند چی شد که به این کمالات رسیدی ؟!

ایشان در جواب خاطره ای از دوران طلبگی تعریف میکنن و اظهار میکنند که هر چه دارند از کراماتی ست که بدنبال این امتحان الهی نصیبشان شده :«ما در نجف در مدرسه صدر اقامت داشتیم . خیلی مقید بودیم که ، در جشن ها و ایام سرور ، مجالس جشن بگیریم ، و ایام سوگواری را هم ، سوگواری می گرفتیم ، یک شبی مصادف شده بود با ولادت حضرت فاطمه زهرا (س) اول شب نماز مغرب و عشا می خواندیم و یک شربتی می خوردیم آنگاه با فکاهیاتی مجلس جشن و سرور ترتیب می دادیم . یک آقایی بود به نام آقا شیخ حیدر علی اصفهانی ، که نجف آبادی بود ، معدن ذوق بود . او که ، می آمد من به الکفایه ، قطعا به وجود می آمد جلسه دست او قرار می گرفت .
آن ایام مصادف شده بود با ایام قلب الاسد (۱۰ الی ۲۱ مرداد ) که ما خرما پزان می گوییم نجف با ۲۵ و یا ۳۵ درجه خیلی گرم می شد . آنسال در اطراف نجف باتلاقی درست شده بود و پشه های بوجود آمده بود که ، عربهای بومی را اذیت می کرد ما ایرانیها هم که ، اصلا خواب و استراحت نداشتیم . آنسال آنقدر گرما زیاد بود که ، اصلا قابل تحمل نبود نکته سوم اینکه حجره من رو به شرق بود . تقریبا هم مخروبه بود . من فروردین را در آنجا بطور طبیعی مطالعه می کردم و می خوابیدم . اردیبهشت هم مقداری قابل تحمل بود ولی دیگر از خرداد امکان استفاده از حجره نبود .
گرما واقعا کشنده بود ، وقتی می خواستم بروم از حجره کتاب بردارم مثل این بود که وردست نان را از داخل تنور بر می دارم ، در اقل وقت و سریع !
با این تعاریف این جشن افتاده بود به این موقع ، در بغداد و بصره و نجف ، گرما ، تلفات هم گرفته بود ، ما بعد از شب نشستیم ، شربت هم درست شد ، آقا شیخ حیدر علی اصفهانی که ، کتابی هم نوشته بنام « شناسنامه خر » آمد. مدیر مدرسه مان ، مرحوم آقا سید اسماعیل اصفهانی هم آنجا بود ، به آقا شیخ علی گفت : آقا شب نمی گذره ، حرفی داری بگو ، ایشان یک تکه کاغذ روزنامه در آورد .
عکس یک دختر بود که ، زیرش نوشته بود « اجمل بنات عصرها » « زیباترین دختر روزگار » گفت : آقایان من درباره این عکس از شما سوالی می کنم . اگر شما را مخیر کنند بین اینکه با این دختر بطور مشروع و قانونی ازدواج کنید – از همان اولین لحظه ملاقات عقد جاری شود و حتی یک لحظه هم خلاف شرع نباشد – و هزار سال هم زندگی کنید . با کمال خوشرویی و بدون غصه ، یا اینکه جمال علی (ع) را مستحبا زیارت و ملاقات کنید . کدام را انتخاب می کنید .
سوال خیلی حساب شده بود . طرف دختر حلال بود و زیارت علی (ع) هم مستحبی . گفت آقایان واقعیت را بگویید . جا نماز آب نکشید ، عجله نکنید ، درست جواب دهید. اول کاغذ را مدیر مدرسه گرفت و نگاه کرد و خطاب به پسرش که در کنارش نشسته بود با لهجه اصفهانی گفت : سید محمد! ما یک چیزی بگوئیم نری به مادرت بگوئی ها؟معلوم شد نظر آقا چیست؟ شاگرد اول ما نمره اش را گرفت! همه زدند زیر خنده. کاغذ را به دومی دادند. نگاهی به عکس کرد و گفت:
آقا شیخ علی، اختیار داری، وقتی آقا (مدیر مدرسه) اینطور فرمودند مگر ما قدرت داریم که خلافش را بگوئیم. آقا فرمودند دیگه! خوب در هر تکه خنده راه می افتاد. نفر سوم گفت :
آقا شیخ حیدر این روایت از امام علی (ع) معروف است که فرموده اند « یا حارث حمدانی من یمت یرنی » (ای حارث حمدانی هر کی بمیرد مرا ملاقات می کند) پس ما انشاالله در موقعش جمال علی (ع) را ملاقات می کنیم! باز هم همه زدند زیر خنده، خوب ذوق بودند. واقعا سوال مشکلی بود. یکی از آقایان گفت : آقا شیخ حیدر گفتی زیارت آقا مستحبی است؟
گفتی آن هم شرعی صد در صد؟ آقا شیخ حیدر گفت : بلی گفت : والله چه عرض کنم (باز هم خنده حضار ) نفر پنجم من بودم. این کاغذ را دادند دست من. دیدم که نمی توانم نگاه کنم، کاغذ را رد کردم به نفر بعدی، گفتم : من یک لحظه دیدار علی (ع) را به هزاران سال زناشویی با این زن نمی دهم. یک وقت دیدم یک حالت خیلی عجیبی دست داد. تا آن وقت همچو حالتی ندیده بودم. شبیه به خواب و بیهوشی بلند شدم. اول شب قلب الاسد وارد حجره ام شدم، حالت غیر عادی، حجره رو به مشرق دیگر نفهمیدم، یکبار به حالتی دست یافتم.
یک دفعه دیدم یک اتاق بزرگی است یک آقایی نشسته در صدر مجلس، تمام علامات و قیافه ای که شیعه و سنی درباره امام علی (ع) نوشته در این مرد موجود است. یک جوانی پیش من در سمت راستم نشسته بود. پرسیدم این آقا کیست؟ گفت : این آقا خود علی (ع) است، من سیر او را نگاه کردم. آمدم بیرون، رفتم همان جلسه، کاغذ رسیده دست نفر نهم یا دهم، رنگم پریده بود.
نمی دانم شاید مرحوم شمس آبادی بود خطاب به من گفت : آقا شیخ محمد تقی شما کجا رفتید و آمدید؟ نمی خواستم ماجرا را بگویم، اگر بگم عیششون بهم می خوره، اصرار کردند و من بالاخره قضیه را گفتم و ماجرا را شرح دادم، خیلی منقلب شدند. خدا رحمت کند آقا سید اسماعیل ( مدیر ) را خطاب به آقا شیخ حیدر گفت : آقا دیگر از این شوخی ها نکن، ما را بد آزمایش کردی. این از خاطرات بزرگ زندگی من است».

اروندین دیبینده غواص اولیدوخ

یارالی غواصا یولداش اولیدوخ

اروندین دیبینده غواص یاتمیشدی

او گوزل گوزلری قانه باتمیشدی

ای شهید... ای آن که بر کرانه ازلی و ابدی وجود

بر نشسته ای دستی بر... و ما قبرستان نشینان

عادات سخیف را نیز از این منجلاب بیرون کش...